Dit keer een post in het Nederlands omdat ik
weldegelijk Belg ben en geen Amerikaan, zoals vele hier denken vanwege mijn
accent….
Nooit bij stil gestaan dat ik zo Amerikaans
praat maar hier denkt iedereen die ik tegen kom dat ik een Amerikaan ben, wat
op zich wel een compliment is want dat betekend dat mijn Engels toch nog niet
helemaal vergaan is na zovele jaren in het Nederlands geleefd te hebben.
Na een dikke twee weken hier te zijn begin ik
alweer helemaal in het Engels te denken en merk ik dat mijn Nederlands er dus
helemaal niet op vooruit gaat, dit hoop ik zoveel mogelijk te vermijden door af
en toe in het Nederlands te schrijven en richting thuis te bellen in het
Nederlands. Maar dus in het Nederlands zal het soms wat zoeken zijn voor de
juiste zinsconstructies in elkaar te steken, net als in het Engels.
Ik ben hier net begonnen aan mijn tweede week,
mijn tweede week van de 7. Er gebeurt hier elke dag wel iets interessants wat
ik wil vertellen maar met dat ik maar maximum 2 keer per week internet heb voor
en uurtje is het moeilijk om zo veel verschillende dingen in één post te steken
zonder dat het helemaal onoverzichtelijk en moeilijk wordt om te lezen. Bij deze ga ik proberen om meerdere berichten
te maken met datums en deze dan op 1 dag te posten. Ik ga zien of mij dat lukt.
De voorbije 2 weken heb ik veel goede dagen
gehad maar af en toe kruipt er nog steeds een slechte dag tussen… dagen zoals
vandaag (15 nov.). Deze dagen horen erbij natuurlijk want dankzij deze dagen
geniet ik des te meer van de goede dagen. Die nog steeds in de grote
meerderheid zijn, wat vroeger (thuis) vaker omgekeerd was. Het is vandaag maar
net boven de 20 graden en bewolkt met wat wind. Koud dus voor deze tijd van het
jaar in deze omgeving en inderdaad waar ik thuis waarschijnlijk in short en
tshirt rond zou lopen heb ik vandaag mijn langebroek en trui aan. Na hete dagen
met over de 35 graden, wordt +20 graden koud. Dit doet ook veel met mijn humeur
en welzijn.
Op slechte(re) dagen als vandaag mis ik thuis
en iedereen daar. Ik heb nog steeds geen greintje spijt van mijn keuze om dit
te doen maar toch, soms, zo nu en dan mis ik het wel om in de auto te springen
en iets gek te doen met iemand of gewoon om mijn beste vriendin te kunnen
bellen, zomaar, omdat ik er zin in heb. Dat laatste zou nu nog wel lukken
natuurlijk maar dan moet ik weer denken aan het tijdsverschil (10uur terug voor
mij) en aan het geld want dat kost ook weer meer om vanuit hier naar België te
bellen. Skype kost niks natuurlijk maar als de enige momenten dat je internet
hebt het 4-5 uur in de ochtend is daar aan de andere kant dan wordt dat ook
weer een stuk moeilijker.
Het is
weer even geleden dat ik me zo voelde als ik me vandaag voel. Gek. Het
gaat me zo niet vandaag, moe vooral. Noémie zei vandaag tegen me dat ik zo’n
grote wallen heb, of alles wel oke is met mij. Moe, gewoon moe morgen is dat
weer voorbij. Ik voelde het gisteren al aankomen eigenlijk, de buikpijn,
vermoeidheid, hoofdpijn. Ik had het moeten zien aankomen. Maar wou er niet aan
toegeven dus zit ik vandaag met een depri dagje. De eerste in Australië na twee
weken dus dat valt echt nog wel reuze mee! Kan ik nog mee leven, no problem! Ik
voel dat het morgen alweer beter gaat zijn. Of misschien deze avond al weer
want tegen 4 uur ga ik wat met Fasolt werken wat altijd goed gaat en vaak beter
en beter elke keer dus dat zal me wel beter doen voelen. Deze morgen heb ik Betina
gereden maar dat ging weer niet goed. Ik snap dat paard niet, echt niet. Jan
& Peter zijn altijd maar van “oh en ze is perfect en doet alles zo goed!”
maar ik zie een ouder paard wat denkt dat ze alles kan en alles beter weet dan
haar ruiter en dus vertikt te luisteren (ik probeer het dan zo interessant
mogelijk te maken voor haar door vanalle figuren te rijden maar nee hoor, madam
weet het altijd beter). In de winter gaat Peter altijd met haar op jacht met de
honden maar eerlijk gezegd snap ik niet hoe ze dat voor mekaar brengen, dat
paard schrikt van ALLES maar dus echt van alles en heeft alles gezien (wat goed
is maar ze reageert en dan ook altijd op), ze draagt haar eigen hoofd niet
waardoor ge dus met een constant gewicht van minstens 5 kilo aan u teugels
(armen) moet werken en dan ook nog eens het feit dat je haar met 2 zwepen moet
werken omdat ze anders niks doet.
Met 2 zwepen werken vinden ze hier het
normaalste wat er betekend, want, je moet de achterhand toch ook doen laten
werken?!, iets wat ik altijd heb geleerd door mijn benen te doen… maar de
paarden hier (de ouderen dan) reageren al niet meer op u been.
Zo verschillend hoe mensen werken met hun
paarden om uiteindelijk hetzelfde resultaat te willen bereiken want de paarden
die ik hier rij worden nu wel gebruikt voor de jacht (sommige dan) maar zijn
evengoed spring- en dressuur paarden. Jongere paarden worden verkocht als
dressuur paarden vaak of all rounders. Maar dus andere training voor hetzelfde
resultaat.
Allé hop, toch nog een lang bericht. Tja wat
kan ik zeggen, veel te vertellen hé ;)
Update
soon again, Lots of love
Xoxo
Lizzie
